İzmir Vapurunda Şiirin Doğuşu: Attila İlhan’ın Hikayesi

Bir gün, İzmir’e gitmek için vapura binen bir şair, dalgaların çılgın sesleri arasında içinden gelen dizeleri duymaya başlar.

“Şenlik dağıldı bir acı yel kaldı bahçede yalnız

O mahur beste çalar Müjgan’la ben ağlaşırız

Gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan ne hız

Yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız

O mahur beste çalar Müjgan’la ben ağlaşırız”

Şair Attila İlhan, bu şiirin doğuşunu şu şekilde anlatır:

“12 Mart sonrasında, hüzün dolu günlerdi. Radyoda Denizler’in idam haberini aldık. İzmir’e giderken deniz çalkantılı, gökyüzü kara ve alçalmıştı. Acı bir rüzgarın ortasında ilk mısra aklıma düştü. Vapurda sessiz bir köşede mısraları yüksek sesle tekrarladım. Rıhtımda yürürken bile bu dizeler dilimde dolaştı”

Şiir, kaybolan genç fidanların anısına şöyle devam eder:

“Bir yangın ormanından püskürmüş genç fidanlardı

Güneşten ışık yontarlardı sert adamlardı

Hoyrattı gülüşleri aydınlığı çalkalardı

Gittiler akşam olmadan ortalık karardı…”